ആര്‍ക്കും ആരും സ്വന്തമല്ലാത്ത ഈ ജീവിത വീഥിയില്‍ നഷ്ട സ്വപ്നങ്ങളുടെ കുരു ക്ഷേത്ര ഭൂമിയില്‍ ഞാന്‍ മാത്രം.......
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട പുഴയുടെ സംഗീതമില്ല. തനിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍ സാന്ത്വനമായ് അടുത്ത് വന്നിരുന്ന എന്നെ താരാട്ട് പാടിയുരക്കിയിരുന്ന നിശാ ഗീതമില്ല. എരിയുന്ന മനസിലേക്ക് പുലര്‍മഞ്ഞായ്‌ പെയ്തിറങ്ങിയിരുന്ന കാനന സൌന്ദര്യമില്ല...... എന്നെ കൈ പിടിച്ചു നടത്തിയ കിനാവുകള്‍, എല്ലാം എപ്പോഴോ നഷ്ടങ്ങളുടെ കനല്‍ കാറ്റില്‍ വലിച്ചെറിയപ്പെട്ടു....തകര്‍ന്നു പോയ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചിതയില്‍ എരിക്കാന്‍, മനസ്സിനുള്ളില്‍ ഒതുക്കി വെയ്ക്കാന്‍ പാടുപെടുന്ന നൊമ്പരം മാത്രമുണ്ട് പ്രിയ തോഴിയായി............
എന്റെ പുഴ ഒഴുകി പൊയ്കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു... അകലേക്ക്‌.. അകലേക്ക്‌.. ആ പുഴയെനിക്ക് ആത്മാവിന്റെ സന്ത്വനമായിരുന്നു... അമ്മയായി, തോഴിയായി, എന്റെ സഹോദരിയായി എന്റെ ഓരോ ദിനങ്ങളും അവള്‍ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു.. കണ്ണീരിന്റെ കടലാസ് തോണികള്‍ നിന്നിലൊഴുക്കി
വിട്ടിരുന്ന ബാല്യ കാലം...
സൌഹൃദങ്ങള്‍ ഏതുമില്ലാതെ ഏകയായ് ഞാന്‍ നിന്നെ തേടി വരുമ്പോള്‍ ആഴങ്ങളിലെവിടെയോ ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ച സാന്ത്വനത്തിന്റെ സംഗീത സാഗരം എനിക്കായ് നീ തുറന്നു തന്നിരുന്നു.. എന്നും ഞാന്‍ യാത്രയോതി പിരിയുമായിരുന്നെങ്കിലും ഒരിക്കലും നീ എന്നെ തനിചാക്കിയിരുന്നില്ല...
ആ നഷ്ടപ്പെട്ട ദിനങ്ങളുടെ ഓര്‍മ്മയില്‍ ഇവിടെ, സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ പോലും അഗ്നിയില്‍ എരിയുന്ന ഈ മരുഭൂമിയില്‍, സാന്ത്വനങ്ങള്‍ പോലും വിദൂരത്തായ ഈ കണ്ണീര്‍ പാടത്തു വഴി തെറ്റി അലയുമ്പോള്‍ സാന്ത്വനത്തിന്റെ പുലര്‍കാല ഹിമ കണമായ് നീ ഒരിക്കലെങ്കിലും വന്നിരുന്നെങ്കില്‍......... നിന്റെ സാന്ത്വനം ഒരു നിമിഷാര്‍ധത്തിന്റെ ഇടവേളകളില്‍ തകര്‍ന്നു പോകുന്ന നീര്‍ കുമിളകള്‍ ആയിരുന്നില്ല എനിക്ക്, ഏകാന്ത നൊമ്പരങ്ങളുടെ തടവറയില്‍ തനിചാക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ തലോടലായ് തഴുകിയെത്തുന്ന ഭൂത കാലത്തിന്റെ കുളിര്‍ സ്പര്‍ശനമായിരുന്നു..
ഒരു നിമിഷം എങ്കിലും മനസ്സ് ചരട് അറ്റ പട്ടം പോലെ അകലേക്ക്‌ പറന്നു നീങ്ങുമ്പോള്‍ എത്തുന്നത്‌ നിന്റെ തീരങ്ങളിലയിരുന്നു. നിന്നില്‍ നിന്നും എത്രയോ ദൂരെയാണ് ഞാന്‍ എങ്കിലും എപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സ് നിന്നില്‍ നിന്നകലെയായിരുന്നില്ല.. നീയാണല്ലോ എന്റെ എല്ലാം.
No comments:
Post a Comment